Sakramenty i pogrzeb

Spowiedź Św.

w dni powszednie:
rano przed Mszą Św.
po południu 17:30 - 18:00

w pierwszy piątek miesiąca:
od 16:00 do 18:00

RACHUNEK SUMIENIA

Pytania wstępne

• Żałuję za popełnione zło?
• Mam stanąć przed Bogiem, który jest Miłością, a ile jest miłości we mnie?
• Bóg chce mnie uzdrowić. Czy jestem gotów przyjąć ten dar?
• Co zmieniło się od ostatniej spowiedzi? Może zapomniałem lub zataiłem ciężki grzech?
• Pokuta zobowiązuje do naprawienia wyrządzonego zła. Jak ją odprawiłem?
• Czy bliźni zauważyli moją poprawę po ostatniej spowiedzi?

X przykazań:

Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną

-Bóg jest moim Ojcem. Ile jest we mnie z obrazu Boga?
-Czy pielęgnuję w sobie dar chrztu świętego?
-Każdego dnia wybieram pomiędzy wieloma wartościami. A na którym miejscu jest Bóg?
-Ile czasu poświęcam na rozmowę z Bogiem i słuchanie Go?
-Celem życia chrześcijanina jest zbawienie. Co przysłania mi ten cel?
-Jak rozwijam i pogłębiam dar wiary?
-Czy wątpię w prawdy wiary?
-Może niedbale czynię znak krzyża?
-Bóg zaprasza mnie do współpracy w budowaniu Królestwa Bożego. Jaka jest moja postawa wobec spotykanych ludzi?
-Czy unoszę się pychą?
-Jak wypełniam swoje obowiązki w pracy?
-Czy w życiu kieruję się nauką Jezusa?
-Człowiek rozwija się nieustannie. A moja wiara i wiedza religijna?

Nie będziesz brał imienia Pana Boga swego nadaremnie

-Imię Boga jest święte. Czy nie wymieniam go bez uszanowania, w gniewie i w żartach?
-Bluźnierstwo przeciw imieniu Bożemu i fałszywa przysięga jest grzechem. Czy szanuję imię mego Boga?
-Czasem proszę o coś Boga, składam przyrzeczenia, obietnice. Czy dotrzymuję składanych ślubów?
-Czy złorzeczę i przeklinam bliźnich?
-Boża opatrzność czuwa nade mną. Czy ulegam pokusie korzystania z wróżb i przepowiedni astrologów?
-Może poddaję się zwątpieniu?

Pamiętaj, abyś dzień święty święcił

-Jaki jest mój dzień święty?
-Czy w moim domu panuje świąteczna atmosfera?
-Jak często rozmawiam z domownikami na temat wiary?
-Jak zachowuję się wobec ludzi, którym grozi utrata wiary?
-Bóg mówi do mnie w czytaniach mszalnych. Czy słucham uważnie i zapamiętuję wskazania Boga z tekstów Pisma Świętego?
-Czy chętnie i punktualnie przychodzę na Mszę świętą?

Czcij ojca swego i matkę swoją

-Bóg dał mi rodziców. Czy okazuję im szacunek, troszczę się o nich i modlę się za nich?
-Czy jestem wdzięczny moim rodzicom chrzestnym?
-Jak odnoszę się do rad rodziców?
-Czy na co dzień jestem uprzejmy i troszczę się o najbliższych?
-Ile czasu poświęcam dla rodziny?
-Mam obowiązek modlić się za najbliższych. Jak często to czynię?
-Czy jestem sprawiedliwy wobec dzieci?
-Czy interesuję się rozwojem moich dzieci, ich postępami w nauce?
-Czy staram się zapewnić dobry byt rodzinie?
-Jak traktuję swoje obowiązki wobec bliźnich i ojczyzny?
-Czy okazuję wdzięczność Bogu i ludziom?
-Jak często zapominam o imieninach i rocznicach najbliższych?

Nie zabijaj

-Bóg jest dawcą życia. Czy szanuję ten dar?
-Jaki mam pogląd na temat zabijania poczętych dzieci i uśmiercania ludzi chorych i starych?
-Gniew, pogarda, nienawiść i zemsta są grzechami przeciw życiu. Czy szkodzę sobie na zdrowiu przez picie alkoholu, palenie tytoniu, zażywanie narkotyków?
-Czy mam odwagę przeciwstawić się częstowaniu używkami nieletnich? A może sam im to proponuję?
-Wielu ludzi cierpi głód, a ja zapominam, że obżarstwo jest grzechem. Czy dbam o zdrowie swoje i bliskich przez dobre odżywianie i wypoczynek?
-Czy lekceważąc przepisy drogowe nie narażam na niebezpieczeństwo życia swojego i innych?
-Czy mam myśli samobójcze?
-Jezus w ewangelii pochwala troskę o chorych. Czy odwiedzam krewnych i znajomych, którzy chorują?
-Czy naśmiewam się z moich bliźnich, z ich nieszczęścia, choroby, kalectwa?

Nie cudzołóż; 9. Nie pożądaj żony bliźniego twego…

-Jezus naucza, że grzechy te wynikają z pożądliwości serca. Czy z szacunkiem traktuję płciowość? –
Ciało ludzkie jest świątynią Ducha Świętego. Czy z należytym szacunkiem traktuję innych?
-Co myślę o nierozerwalności i świętości małżeństwa?
-Czy jestem przyczyną zgorszenia innych przez sposób ubierania się, dwuznaczne słowa, sprośne żarty?
-Czy czytam książki, czasopisma, oglądam filmy o treści erotycznej?
-Czy ze skromnością kształtuję swoją wyobraźnię pragnienia?
-Czy popełniam uczynki nieczyste samotnie lub z drugą osobą?
-Czy jako chrześcijanin szanuję dziewictwo i czystość przedmałżeńską?

Nie kradnij; 10. … ani żadnej rzeczy, która jego jest

-Czy ukradłem coś?
-Czy skradzione rzeczy zwróciłem?
-Czy zazdroszczę innym posiadanych przez nich rzeczy?
-Czy szanuję własność cudzą i społeczną?
-Czy szanuję pracę innych?
-Czy kupuję coś pochodzącego z kradzieży?
-Czy aprobuję lub jestem obojętny wobec aktów wandalizmu?
-Jak wywiązuję się ze zobowiązań podatkowych?
-Czy łatwo pożyczam od innych i nie zwracam im tego?
-Bóg daje mi czas. Jak korzystam z tego daru? Ile czasu marnuję przed telewizorem?

Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu twemu

-Jezus mówi, że będziemy sądzeni z każdego słowa. Jak traktuję wypowiadane przez siebie słowa?
-Czy plotkuję?
-Czy jestem wścibski i wypytuję innych o sprawy osobiste?
-Pan Jezus naucza, że ojcem kłamstwa jest szatan. Czy jestem prawdomówny?
-Czy dotrzymuję tajemnic?
-Czy dobrze mówię o innych?
-Czy rzetelnie udzielam informacji?
-Czy sięgam po plotkarskie gazety, słucham takich programów?
-Czy potrafię się cieszyć z sukcesów bliźnich i pochwalić ich?
-Czy szanuję prawo innych osób do własnego zdania?

Przykazania kościelne

1. W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych?

-Czy w każdą niedzielę chodzę na Mszę świętą?
-Czy zawsze przychodzę na nią punktualnie?
-Bóg mówi do mnie przez Pismo Święte, a jaka jest moja modlitwa?
-Czy uczestniczę aktywnie we Mszy świętej?
-Które z dobrych uczynków minionego tygodnia złożyłem Bogu w ofierze Mszy świętej?
-Czy jako rodzic daję moim dzieciom przykład chrześcijańskiego życia?
-Wiele spraw mam do załatwienia. Czy podejmuję w dniu świętym prace, które mogłem wykonać w tygodniu, a zaniedbałem je z lenistwa?

2. Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty

-Bóg jest moim Ojcem. Czy chętnie i z ufnością korzystam z Jego miłosierdzia?
-Czy przygotowuję się do sakramentu pokuty z miłości do Boga i Kościoła?
-Czy potrafię przebaczyć komuś, kto wyrządził mi krzywdę?
-Czy moje przystępowanie do sakramentów świętych jest uzależnione od nastrojów i humorów?

3. Przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym przyjąć komunię świętą

-Do komunii świętej mogę przystąpić tylko w stanie łaski uświęcającej!
-Czy nie przyjąłem komunii świętej świętokradzko?
-Jak odnoszę się do tajemnicy Chrystusa obecnego w Eucharystii?
-Czy dziękuję Bogu za Jego dary i rozwijam swoje talenty?
Zachować nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty powstrzymywać się od udziału w zabawach

-Wolna wola jest darem Boga. Czy potrafię panować nad słabościami mego ciała?

4. Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła

-Czy moja wiara uzdalnia mnie do troski o braci i siostry w wierze?
-Czy okazuję wdzięczność Bogu i ludziom?
-Czy chętnie angażuję się w różne akcje parafialne?

SPOWIEDŹ ŚWIĘTA

Uklęknij i pozdrów księdza słowami:
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
Następnie przeżegnaj się:
W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
Ksiądz uczyni nad tobą znak krzyża, mówiąc:
Bóg niech będzie w twoim sercu, abyś skruszony w duchu wyznał swoje grzechy.
Odpowiedz: Amen.

Przedstaw się:
Jestem… (kawalerem, panną, ojcem, matką itp.).
Ostatni raz spowiadałem się…
Rozgrzeszenie otrzymałem… (albo. nie otrzymałem)
Pokutę odprawiłem… (albo: nie odprawiłem).
Na ostatniej spowiedzi zapomniałem wyznać że…(jeśli zapomniałeś jakiś grzech ciężki)
Od ostatniej spowiedzi obraziłem Pana następującymi grzechami:
Wyznaj teraz swoje grzechy.

Zakończ wyznawanie grzechów słowami:
Więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie szczerze z miłości do Boga żałuję i postanawiam się z nich poprawić. Proszę Boga o przebaczenie, a Ciebie, ojcze, o naukę i zbawienną pokutę.
Ksiądz może pouczyć spowiadającego się, a następnie naznacza pokutę I udziela rozgrzeszenia:

BÓG, OJCIEC MIŁOSIERDZIA, KTÓRY POJEDNAŁ ŚWIAT ZE SOBĄ PRZEZ ŚMIERĆ I ZMARTWYCHWSTANIE SWEGO SYNA I ZESŁAŁ DECHA ŚWIĘTEGO NA ODPUSZCZENIE GRZECHÓW NIECH CI UDZIELI PRZEBACZENIA I POKOJU PRZEZ POSŁUGĘ KOŚCIOŁA JA ODPUSZCZAM TOBIE GRZECHY IMIĘ OJCA I SYNA, I DUCHA ŚWIĘTEGO

Odpowiedz: Amen.

Następnie ksiądz może jeszcze dodać:
Wysławiajmy Pana, bo jest dobry.

Odpowiedz:
Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki.

Ksiądz odpowie:
Idź w pokoju.

Chrzest Św.

Sakrament chrztu św. powinien być udzielany podczas Mszy św. Ze względu na paschalny charakter tego sakramentu, chrztu św. należy z reguły udzielać w Wigilię Wielkanocną oraz w niedziele.

Ze względów duszpasterskich wskazane jest, aby udzielać chrztu św. podczas Mszy św. odprawianej w ramach parafialnego porządku nabożeństw, aby wierni mogli uczestniczyć w obrzędzie tego sakramentu.

Rodzice powinni zgłosić dziecko do chrztu św. w biurze parafialnym przynajmniej dwa tygodnie przed planowanym terminem chrztu, przedstawiając wymagane dokumenty (akt urodzenia, dane rodziców i rodziców chrzestnych wraz z zaświadczeniem swojego proboszcza).

Rodzicami Chrzestnymi nie mogą być:

• niewierzący czy osoby innej wiary
• osoby niepraktykujące
• żyjący na kontrakcie cywilnym lub bez żadnego ślubu
• ci, którzy nie posiadają bierzmowania, jak również świadectwa ukończenia katechezy
• prowadzący gorszący tryb życia

Chrztu św. udziela w kościele parafialnym, w którym znajduje się chrzcielnica. Dziecko przyjmuje chrzest św. w kościele parafialnym jego rodziców, chyba że co innego doradza słuszna przyczyna. W niebezpieczeństwie śmierci można udzielać chrztu św. w szpitalach. W takich przypadkach stosuje się skrócony obrzęd chrztu św., a uroczyste przyjęcie dziecka do Kościoła odbywa się w parafii zamieszkania rodziców dziecka.

Przygotowaniem osób dorosłych do przyjęcia sakramentu chrztu św. zajmuje się Archidiecezjalny Ośrodek Katechumenalny.

Rodzice zgłaszając chrzest swojego dziecka powinni zgłosić się do kancelarii najpóźniej tydzień przed niedzielą chrztu. Należy mieć ze sobą następujące dokumenty:

1.     akt urodzenia dziecka z USC,
2.     świadectwo ślubu kościelnego,
3.     zaświadczenia z parafii zamieszkania rodziców chrzestnych.

SAKRAMENTU CHRZTU ŚW. W NASZEJ PARAFII UDZIELAMY W 4. Niedzielę miesiąca o godz. 14:00.

I Komunia Św.

Wymagane dokumenty:

• metryka chrztu dziecka
• jeśli dziecko nie należy do naszej parafii należy przedstawić zgodę własnego proboszcza na przystąpienie do I Komunii Świętej

Bierzmowanie

Troska o przygotowanie do sakramentu bierzmowania należy do wspólnoty parafialnej, zwłaszcza do rodziców, którzy przez przykład życia i posłuszeństwo Bożemu prawu wprowadzają kandydatów w atmosferę dojrzałej wiary. Aby kandydat do bierzmowania był świadom obowiązków wynikających z bierzmowania, sakrament ten winien udziela się młodzieży uczęszczającej do trzeciej klasy gimnazjum.

Przygotowanie do bierzmowania winno odbywać się w parafii zamieszkania kandydata i trwać trzy lata. Parafia zamieszkania jest właściwym miejscem udzielania sakramentu bierzmowania. W sytuacjach wyjątkowych może się odbyć poza parafią, jednak zawsze za wiedzą i zgodą księdza proboszcza parafii zamieszkania.

Kandydaci obowiązkowo uczestniczą w spotkaniach (terminy podawane w ogłoszeniach parafialnych), jak również w mszach w I piątek miesiąca o godz. 18.00, we wszystkich nabożeństwach Gorzkich Żali, w 4. nabożeństwach Drogi Krzyżowej, w min. 15. nabożeństwach różańcowych w październiku, jak również w min. 15. nabożeństwach majowych. Przystępują także do comiesięcznej spowiedzi świętej.

Małżeństwo

„Ślubuję ci miłość” — chodzi tu o miłość wzajemną, o której Chrystus mówił w Wieczerniku, gdy umywał Apostołom nogi. „Ślubuję ci miłość”, to znaczy gotowość umywania twoich nóg, to znaczy gotowość przebaczenia. W tym życiu nie da się chodzić z czystymi nogami, ciągle trzeba sobie wzajemnie przebaczać. Małżeństwo jest drogą ciągłego, wzajemnego przebaczania. To jest ta miłość wzajemna objawiona w Wieczerniku przez Chrystusa na przykładzie umycia nóg.

„Ślubuję ci wierność”, czyli wyłączność, stuprocentowe zaangażowanie w rozwój tylko tej jednej miłości. Świadomie rezygnuję z każdego nowego spotkania.

„Ślubuję ci uczciwość”, to znaczy, możesz na mnie polegać, ja cię nie zawiodę. Uczciwość jest fundamentem zaufania; gdzie się pojawia nieuczciwość, czyli kłamstwo, tam znika zaufanie.

„Oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci”, to znaczy, możesz na mnie liczyć do końca mojego życia.

Narzeczeni pragnący zawrzeć małżeństwo powinni zgłosić się najpóźniej trzy miesiące przed planowanym terminem ślubu do księdza proboszcza w celu spisania tzw. protokołu przedmałżeńskiego. Wymagane są następujące dokumenty:

1.     aktualne świadectwo chrztu św.;
2.     świadectwo bierzmowania lub adnotacja na świadectwie chrztu św.;
3.     świadectwo ukończenia katechezy ze szkoły średniej;
4.     zaświadczenie o ukończonym kursie przedmałżeńskim i z poradnictwa rodzinnego;
5.     dowody osobiste;
6.     ew. zaświadczenie z USC do ślubu konkordatowego.

Jeżeli narzeczeni nie są naszymi parafianami, powinni otrzymać pisemną zgodę od swojego księdza proboszcza na zawarcie związku małżeńskiego w naszej parafii.

Namaszczenie chorych

Natura tego sakramentu

Namaszczenie chorych to sakrament ustanowiony przez Jezusa Chrystusa, wzmiankowany jako taki w Ewangelii według Świętego Marka (por. Mk 6, 13) i zalecany wiernym oraz ogłoszony przez Świętego Jakuba Apostoła: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15). Żywa Tradycja Kościoła, odzwierciedlona w tekstach Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, uznała w tym obrzędzie, specjalnie przeznaczonym do pokrzepiania chorych i do oczyszczania ich z grzechu i jego następstw, jeden z siedmiu sakramentów Nowego Zakonu.

Chrześcijański sens bólu, śmierci i przygotowania do dobrej śmierci

W rytuale namaszczenia chorych sens choroby człowieka, jego cierpień i śmierci tłumaczy się w świetle zbawczego zamysłu Boga, a konkretniej w świetle zbawczej wartości bólu przyjętego przez Chrystusa, czyli Wcielone Słowo, w tajemnicy Jego Męki, Śmierci i Zmartwychwstania. Katechizm Kościoła Katolickiego ukazuje podobne przedstawienie sprawy: „Przez swoją mękę i śmierć na krzyżu Chrystus nadał cierpieniu nowe znaczenie; teraz może ono upodabniać nas do Niego i jednoczyć nas z Jego zbawczą męką” (Katechizm, 1505). „Chrystus wzywa swoich uczniów, by szli za Nim, niosąc z kolei własny krzyż (por. Mt 10, 38). Idąc za Nim, uzyskują oni nowe spojrzenie na chorobę i chorych” (Katechizm, 1506).

Pismo Święte wskazuje na ścisły związek między chorobą i śmiercią oraz grzechem. Byłoby jednak błędem uważać samą chorobę za karę za własne grzechy (por. J 9, 3). Znaczenie niewinnego bólu osiąga się tylko w świetle wiary, wierząc pewnie w Dobroć i Mądrość Boga, w Jego pełną miłości Opatrzność, i kontemplując tajemnicę Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, dzięki którym możliwe było Odkupienie świata.

BYŁOBY BŁĘDEM UWAŻAĆ SAMĄ CHOROBĘ ZA KARĘ ZA WŁASNE GRZECHY.

Pokazując nam pozytywny sens bólu, aby dokonać Odkupienia, Pan równocześnie zechciał uleczyć mnóstwo chorych, ukazując swoją władzę nad bólem i chorobą, a przede wszystkim swoją władzę odpuszczania grzechów (por. Mt 9, 27). Po Zmartwychwstaniu posłał Apostołów: „w imię moje (…) na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie” (Mk 16, 17-18) (por. Katechizm, 1507).

Dla chrześcijanina choroba i śmierć mogą i powinny być środkami do uświęcania się i odkupienia z Chrystusem. Namaszczenie chorych pomaga przeżywać tę bolesną rzeczywistość ludzkiego życia w znaczeniu chrześcijańskim: „w Namaszczeniu Chorych, jak teraz się nazywa Ostatnie Namaszczenie, jesteśmy świadkami pełnego miłości przygotowania do podróży, która zakończy się w domu Ojca”.

Struktura znaku sakramentalnego i obrzędy sakramentu

Według rytuału namaszczenia chorych zdatną materią sakramentu jest olej z oliwy albo, w przypadku konieczności, inny olej roślinny. Ten olej powinien być pobłogosławiony przez biskupa albo przez prezbitera, który ma takie upoważnienie.

Namaszczenia udziela się, namaszczając chorego na czole i na dłoniach. Formuła sakramentalna, przez którą w obrządku łacińskim udziela się namaszczenia chorych, jest następująca:

„Per istam sanctam Unctionem et suam piissimam misericordiam adiuvet te Dominus gratia Spiritus Sancti. Amen./ Ut a peccatis liberatum te salvet atque propitius allevet. Amen” (Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie).

Jak przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego, „bardzo odpowiednia jest celebracja namaszczenia chorych podczas Eucharystii, pamiątki Paschy Pana. Jeśli okoliczności tego wymagają, jego celebracja może być poprzedzona sakramentem pokuty, a po jego przyjęciu następuje Eucharystia. Jako sakrament Paschy Chrystusa Eucharystia powinna być zawsze ostatnim sakramentem ziemskiej pielgrzymki, «wiatykiem» na «przejście» do życia wiecznego” (Katechizm, 1517).

Szafarz namaszczenia chorych

Szafarzem tego sakramentu jest wyłącznie kapłan (biskup lub prezbiter)[11]. Jest obowiązkiem pasterzy pouczać wiernych o korzyściach wynikających z tego sakramentu. Wierni (szczególnie, krewni i przyjaciele) powinni zachęcać chorych, aby wzywali kapłana, żeby udzielił im namaszczenia chorych (Katechizm, 1516).

Wypada, żeby wierni mieli na uwadze, że w naszych czasach dąży się do „odizolowania” choroby i śmierci. W nowoczesnych klinikach i szpitalach ciężko chorzy często umierają w samotności, choćby byli otoczeni innymi osobami na „oddziale intensywnej opieki medycznej”. Wszyscy – a zwłaszcza chrześcijanie, którzy pracują w środowiskach szpitalnych – powinni dołożyć starań, żeby chorym leżącym w szpitalu nie zabrakło środków przynoszących pociechę i ulgę ciału i duszy, która cierpi, a pośród tych środków – poza sakramentem pokuty i Wiatykiem – znajduje się sakrament namaszczenia chorych.

Podmiot namaszczenia chorych

Podmiotem namaszczenia chorych jest każda osoba ochrzczona, która doszła do używania rozumu i znajduje się w niebezpieczeństwie śmierci z powodu ciężkiej choroby lub starości, której towarzyszy zaawansowane starcze osłabienie. Zmarłym nie można udzielać namaszczenia chorych.

WIERNI (SZCZEGÓLNIE, KREWNI I PRZYJACIELE) POWINNI ZACHĘCAĆ CHORYCH, ABY WZYWALI KAPŁANA, ŻEBY UDZIELIŁ IM NAMASZCZENIA CHORYCH.

Aby otrzymać owoce tego sakramentu, wymaga się u podmiotu uprzedniego pojednania z Bogiem i z Kościołem, przynajmniej w pragnieniu, co jest nierozdzielnie złączone z żalem za własne grzechy i z intencją wyspowiadania się z nich, kiedy będzie to możliwe, w sakramencie pokuty. Dlatego Kościół przewiduje, że przed namaszczeniem chorych choremu udziela się sakramentu pokuty i pojednania.

Podmiot powinien mieć intencję, przynajmniej habitualną i domyślną, przyjęcia tego sakramentu. Innymi słowy: chory powinien mieć wolę, której nie odwołał, aby umrzeć tak, jak umierają chrześcijanie i z przeznaczoną do tego nadprzyrodzoną pomocą.

Chociaż namaszczenia chorych można udzielać temu, kto stracił już przytomność, należy się starać, żeby było ono przyjmowane świadomie, żeby chory mógł lepiej przygotować się na przyjęcie łaski sakramentu. Nie powinno się udzielać tego sakramentu osobom, które uparcie trwają w jawnym grzechu śmiertelnym (por. KPK, kan. 1007).

Jeżeli chory, który przyjął namaszczenie chorych, odzyska zdrowie, może w przypadku kolejnej poważnej choroby, przyjąć ten sakrament jeszcze raz. Podczas tej samej choroby można powtarzać sakrament, jeżeli stan chorego ulega zaostrzeniu (por. KPK, kan. 1004 § 2).

Na koniec wreszcie należy mieć na uwadze następujące wskazanie Kościoła: „w wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu” (KPK, kan. 1005).

Konieczność tego sakramentu

Przyjęcie sakramentu chorych nie jest konieczne w taki sposób, żeby był on środkiem koniecznym do zbawienia, ale nie powinno się dobrowolnie rezygnować z tego sakramentu. Jeżeli jest to możliwe, należy go przyjąć, dlatego że rezygnacja z niego oznaczałaby odrzucenie pomocy do zbawienia o wielkiej skuteczności. Pozbawienie chorego tej pomocy mogłoby stanowić grzech ciężki.

Skutki namaszczenia chorych

Jako prawdziwy i właściwy sakrament Nowego Zakonu namaszczenie chorych ofiaruje chrześcijańskiemu wiernemu łaskę uświęcającą. Poza tym szczególna łaska sakramentalna namaszczenia chorych przynosi jako skutki:

• najgłębsze zjednoczenie z Chrystusem w Jego odkupieńczej Męce, dla dobra chorego i całego Kościoła (por. Katechizm, 1521-1522; 1532);
• pociechę, pokój i odwagę do przezwyciężania trudności i cierpień właściwych dla ciężkiej choroby albo dla kruchości starości (por. Katechizm, 1520; 1532);
• uleczenie z pozostałości grzechu i odpuszczenie grzechów powszednich, jak również śmiertelnych, jeżeli chory żałował za nie, ale nie mógł przyjąć sakramentu pokuty (por. Katechizm, 1520);
• przywrócenie zdrowia fizycznego, jeżeli taka jest wola Boża (por. Sobór Florencki: DS 1325; Katechizm, 1520);
• przygotowanie do przejścia do życia wiecznego. W tym sensie Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza: „Ta łaska [właściwa dla namaszczenia chorych] jest darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią” (Katechizm, 1520).

Pogrzeb